کد مطلب:43394 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:25

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

دبير آموزش و پرورش هستم. به خاطر سابقه بدي از خاطراتدوران نامزدي دارم، اكنون زندگيم دستخوش حوادثي شده است كه ارائة روند آن خوشايند نيست. براي خروج از اين وضع چه بايد بكنم؟

انسان وقتي ازدواج ميكند، خواه نا خواه با افرادي چون پدر و مادر و خواهر و برادر و ديگر بستگان همسر مرتبط ميشودو اين نوع ارتباط براي زن با افرادي چون پدر شوهر و مادر شوهر نيز هست، و باهم فاميل و نزديك ميشوند، كه امري كاملاً طبيعي بهنظر ميآيد.

داماد يا عروس تا قبل از ازدواج با فاميل نسبي پيوند داشته و بعد از ازدواج با فاميل سببي پيوند ميخورند.

اساس زندگي مشترك بر پاية احترام متقابل است. اما چگونه اين امر گاهي با مشكل روبهرو مي شود؟

انساني كه وارد زندگي جديد ميشودو با خانوادهاي كه از قبل به درستي آنها را نمي شناخته است، روبهرو ميشود ، ممكن است در ابتدا با واكنشهاي خاصي مواجه شود كه مطابق ميلش نباشد.

فردي كه ازدواج مي كند، خود را مالك همسرش ميداند و حال آن كه نزد بسياري از مردم آداب و رسومي وجود دارد كه سخت بدان معتقد و پايبند هستند. به همين دليل قبل از آن كه عروسي واقع شود و دختر براي هميشه از خانه پدر و مادر به خانة همسرش منتقل شود، پدر و مادر دختر روي روابط داماد و عروس حساس ميشوند. البته اين حساسيت تا حدي معقول و طبيعي مي باشد، زيرا حضور آزاد و بي قيد و شرط داماد در خانه ممكن است موجب لطمه خوردن حيثيت خانوادة عروس بشود، مثلاً دختر حاضر نباشد و اين مسئله را سنگين بداند و يا افراد مجردي در خانه حضور داشته باشند و اين مسئله موجب حساس شدن آنها بشود و يا آن كه التزام لازم براي ادامة زندگي بعد از عروسي كمرنگ شود.

در هر حال تعصبات موجب بروز حساسيت شود.

به احتمال بسيار زياد مورد شما از همين قبيل بوده و لازم بود وقتي با چنين برنامههايي روبهرو ميشديد، دوران عقد را كوتاه ميكرديد. چهار سال نامزدي بستر مناسبي براي ايجاد حساسيت ميتواند باشد. البته ما اين موضوع را نميدانيم كه به چه دليل دوران نامزدي شما چهار سال طول كشيده كه در اين دوره بذر عقده و خاطرات بد بر زمين دل و ذهن تان رشد كرده است.

در هر حال حق نداريد اكنون در پي موشكافي ماجراي باشيد كه شايد همسرتان نقشي در آن نداشته و طولاني بودن مدت چنين پيامد هاي طبيعي در پي داشته است.

پدر و مادر همسرتان جزئي از زندگي شما هستند و احترام شما به ايشان ميتواند پشتيباني و دل گرمي در زندگي تان ايجاد كند، زيرا خوشحالي آنان موجب ميشودهمسرتان اميدوارتر از قبل به زندگي با شما ادامه دهد.

پدر و مادر، وابستگاني نيستند كه توقع داشته باشيد همسرتان آنها را از خود جدا كند. علاقه به پدر و مادر و حفظ احترام آنان براي هر فرزندي واجب است.

توصيه: زندگي فراز و نشيب دارد و براي هيچكس راحتي ابدي ايجاد نشده است، ولي آنان كه شيوة زندگي كردن را مي دانند، با خوش اخلاقي برخورد ميكنند و بهترين بهرهها را ميبرند.

شما چند موضوع را بهانه كردهايدكه موجب تلاطم در زندگي شده است:

1ـ چهار سال دوران نامزدي و داشتن خاطرات سخت،

2ـ نارضايتي از رفتار همسر،

3ـ چون مرد هستيد فكر ميكنيد هميشه حق با مردها است، آن گونه كه همسرتان را خطاب ميكنيد چگونه بايد با همسرش رفتار كند و حال آن كه زن حق دارد بخواهد شوهرش چگونه با او برخورد كند.

4ـ دفاع همسرتان از مادرش.

بهنظر ميرسد خود را از مصايب مبرّا دانسته و تمام مشكل را از ناحية همسر و مادرش مي دانيد، حال آن كه به تعبير خودتان فردي هستيد كه زود عصباني شده و حرفهاي گذشته را فراموش ميكنيد.

انسان وقتي دقت مي كند، در خود عيب هاي زيادي را ميبيند كه اگر بخواهد به اصلاح آنها بپردازد، دقت و مجالي براي عيب جويي از ديگران نمييابد.

امير المؤمنين عليهالسلام فرمود:بدترين مردم كسي است كه عيب هاي مردم را ببيند، در حالي كه از ديدن عيب خود كور باشد.[1]

و نيز فرمود:هر كه به عيب خويش نگرد، سرگرم عيب جويي ديگري نگردد.[2]

برادر محترم، بهنظر ميرسد به خاطر داشتن خاطرات دوران نامزدي، آن را به صورت عقدهاي در دل نگاه داشته و بعد از ازدواج سعي كردهايد با قطع كردن روابط بستگان همسر خصوصاً پدر و مادر او، انتقام گذشته را بگيريد. اشتباه شما همين است، و چون اين موضوع را ادامه داده ايد، جايي براي صلح و آشتي باقي نگذاشتهايد. همسرتان حق دارد در مقابل برخوردهاي شما واكنش نشان دهد.

بد اخلاقي و عصبانيت بزرگ ترين آفت فروپاشي كيان خانوادهها است.

ثمرة بد اخلاقي بسيار زود و حتي گاهي در لحظات اوليّة پيوند زناشويي نمودار ميشود .

به احتمال زياد واكنش همسرتان در مقابل رفتار شما از خصوصيت رفتاري تان حكايت دارد.

چند توصيه براي بهبود اين وضع:

1ـ با خانوادة همسرتان خصوصاً مادر زن به عنوان فاميل نزديك و مادر برخورد كنيد. اين عمل موجب دل گرمي همسرتان شده و بسياري از مشكلات را حل ميكند.

2ـ هرگز خاطرات قبل از عروسيرا كه موجب دل سردي و اذيت خود و همسرتان مي شود، ياد آوري نكنيد. اكنون سالهااز آن وقايع گذشته و حاصل زندگي تان دو فرزند نوجوان است. پس ارزش آن را ندارد كه با بحثهاي بيهوده، عمر عزيز را تلف كرده و آيندة فرزندان تان را به خطر اندازيد.

3ـ دفاع پدر زن و مادر زن از همسرتان طبيعي است. ايشان هرگز حاضر نخواهند شد عليه دخترشان قضاوت كنند.

4ـ اگر همسرتان راز دار خوبي است، كه يكي از بهترين صفت هايانسانيت است، شما نيز راز داري كرده و حوادث منزل را به بيرون منتقل نكنيد.

5ـ همسرتان وارد ماجرايي شده كه شايد در ايجاد آن سهمي نداشته است. پس از جوان مردي به دور است او را طرف دعوا بدانيد. اگر شخص ديگري اشتباه كرده است، ربطي به همسر شما ندارد.

با برخوردهاي شما ايشان به جرگة منازعات وارد شدند و ادامة برخوردها و لجاجت روي آن زندگي سردي برايتان به ارمغان آورده و كوچك ترين بهانه به واكنش شديدي تبديل شده است.

6ـ اگر قصد داريد زندگي خوشي داشته باشيد، حال كه دو فرزند داريد، مشكلات پيش آمده را از طريق منطقي حل كنيد. شكيبايي و سعة صدر و دورانديشي ميتواند تنش را بزدايد.

همسرتان به اين نتيجه رسيده است كه شما براي مبارزه با او به ميدان آمدهايد. در اين صورت بسياري از برخوردهاي او نميتواند حساب شده باشد. و شايد از روي ناچاري باشد. در هر حال مطالعه كتابهايي در مورد زندگي مشترك، چون آيين همسر داري، از آيه الرايني؛ بهشت خانواده، دكتر مصطفوي؛ تعادل و استحكام خانواده، مجيد رشيد پور ثمر بخش است.

از اين كه در بعضي بخشهاي پاسخ متوسل به صراحت لهجه شدهايم، پوزش ميطلبيم.





[1] صادق احسان بخش، آثار الصادقين، ج 15، ص 248.

[2] همان، ص 254.